32. O grotesce słów kilka

Następny dzień był kwintesencją najprawdziwszej groteski, która nie zamierzała się nigdy skończyć (bynajmniej nie w moim jakże kolorowym życiu). Zaczął się bowiem od wizyty w moim pokoju Gerarda, który szukał swojej ładowarki do telefonu. Pech chciał, że podobno zostawił ją u mnie, a że mój apartament czystością nie grzeszył, nigdzie nie mógł jej znaleźć. Dodatkowym atutem, który o mało nie przysporzył mi zawału serca był fakt, że z mojej hotelowej łazienki od kilku minut korzystał nie kto inny jak Ibrahim. Gdy usłyszałam, że zamierza mnie odwiedzić Pique, szybko wepchnęłam go do ciasnego pomieszczenia i pod groźbą karalną zabroniłam mu wychodzić do pokoju. Tak, tak. Ibrahim spędził u mnie drugą noc z rzędu. Sama nie wiedziałam co mam o tym myśleć, więc wyszłam z założenia, że lepiej się nad tym w ogóle nie zastanawiać i iść na żywioł. Gerardzik nie miał zielonego pojęcia o moim hotelowym gościu, więc bez żadnych zahamowań rozłożył się wygodnie na moim łóżku i zaczął smsować ze swoją dziewczyną.

- Halo, Gerard. Spadaj do siebie. – oparłam się o futrynę drzwi. Kątem oka obserwowałam wejście do łazienki i miałam wielką nadzieję, że wielko stopy nie zechce z niej skorzystać. – Zrozumiałeś?

- Dobra, dobra. Widzę, że mnie tu nie chcesz. Spotkamy się na śniadaniu. – wyminął mnie nie odrywając wzroku od wyświetlacza i wyszedł zamykając za sobą drzwi. Dziękowałam Bogu, że nie mógł ot tak wrócić, bo potrzebował mojej karty chip, by drzwi się otworzyły.

- Wychodź. – otworzyłam drzwi do łazienki. Ibrahim był już przebrany w swoje ciuchy i gotowy do przeczołgania się do swojego pokoju.

- Daj buzi. – przytrzymał mnie za ramiona i próbował wymusić na mnie pocałunek, ale kiedy mu się to nie udało, powtórzył: - Daj buzi, kochanie.

- Spadaj z tymi amorami. – wyjrzałam na korytarz i upewniłam się, że nikogo nie ma.

- Widzimy się wieczorem? – wzruszyłam ramionami. Pocałował mnie w przelocie w czoło i wyszedł. Zamknęłam za nim drzwi i zabrałam się za sprzątnięcie bałaganu, który po sobie zostawił Gerard. Był u mnie mniej niż minutę, a rzucił pustą puszkę po pepsi na podłogę i niedojedzony batonik na stół. To prawda, że faceci to tak naprawdę wyrośnięte dzieci. Ich zachowanie jest to samo, ale zmylić może tylko i wyłącznie wzrost (choć, nie we wszystkich przypadkach).

Musiałam jakoś przeżyć sobotę, bo chłopcy zamknęli się na prywatnym treningu na jednym ze stadionów, a ja dostałam wolne od Sandro. Wymknęłam się z hotelu niezauważalna przed tabunem paparazzi i wsiadłam do taksówki. Najlepszym „czasoupychaczem” były niewątpliwie zakupy, które od razu miały mi poprawić humor, po trochę nieudanym początku dnia.

Waszyngton był pięknym miastem, które przeciążone było ze względu na ilość zarówno kobiet jak i mężczyzn w garniturach/kostiumach, a to wszystko przez swój polityczny klimat. Większość butików obfitowała przede wszystkim właśnie w takowe stroje, jednakże znalazłam wiele perełek, w których zaopatrzyłam się w kilka prześlicznych drobiazgów.

Nie lubiłam wydawać pieniędzy. Można powiedzieć, że byłam znana ze swojego skąpstwa i oszczędności, dlatego też nie cierpiałam otrzymywać prezentów. Moim zdaniem to wyrzucanie pieniędzy w błoto, bo po co komu kolejna w kolekcji apaszka, która po pewnym czasie się znudzi i wyląduje na dnie szafy? Jeżeli już kupować to coś praktycznego. Takiego jak śrubokręt albo kombinerki… Chyba każdy w życiu używał śrubokrętu. Nie mówię, że w zastosowaniu, które zaleca producent przedmiotu, ale np. do zdrapania zdrapki czy też do pomieszania farby w wiaderku? Jakież to praktyczne!

Moje wywody na temat użyteczności poszczególnych przyrządów z zakresu RTV i AGD przerwał dzwonek komórki. Cristina dopytywała czy u mnie wszystko porządku i czy aby na pewno nie uległam maślanym oczom Ibrahima. Wyparłam się (na szczęście nie w żywe oczy, bo kłamać nie potrafię). Pochwaliła mnie za moją waleczną postawę i pożegnała się odwołując się płaczącą Valentiną. Tak, moja waleczna postawa była godna podziwu. Postawa jak u szopa pracza albo leniwca.

Po udanych zakupach przyszedł czas na posiłek. Wróciłam do hotelu, bo jako iż nie chciałam wydawać pieniędzy na posiłek na mieście, stwierdziłam, że hotelowe obiady są bardzo dobre i nie chcę z nich rezygnować. Przy jednym ze stolików spotkałam jedzącego w ciszy Messiego i Bojana, kuzynów, którzy woleli siedzieć w hotelu niż dręczyć się z fanami na zewnątrz.

 - O której macie mecz? – zagaiłam. Usiadłam na krześle obok nich i spojrzałam na ich rozleniwione wzroki skupione na swoich talerzach.

- O siódmej. – odpowiedział Leo.

- A jak nastawienie?

- Bardzo dobre. A to dziwne, jeśli chodzi o mnie. – wtrącił Bojan. – Zawsze się stresuje, a  dziś wyjątkowo jestem zrelaksowany.

- To dobrze?

- Nie wiem. Powiem Ci po meczu. – zaśmiał się. – Widziałaś gdzieś może Ibiego?

- Ibiego?! – podniosłam głos. – A skąd ja mam wiedzieć niby gdzie on jest?!

- No… byłaś jego dziewczyną… czy jesteś?

- Nie, nie jestem. Nie wiem gdzie jest i mnie to nie interesuje. Jasne?

- Jasne, jasne. – spojrzałam na niego znacząco i tym samym uciszyłam go raz na zawsze, jeśli chodzi o ten temat. Rozmawiałam z nim wczoraj i dlatego nie wiedział, czy zaczęłam swoje działanie, czy też nie. Nie chciałam rozmawiać o tym przy Messim, bo zaraz powiedziałby o tym Gerardowi, a tego nie chcemy.

Grzecznie przeprosiłam chłopaków i oddaliłam się do swojego hotelowego pokoju. W drodze zaatakował mnie Ibrahim, który zmierzał tanecznym krokiem do windy. Pocałował mnie jakby nigdy nic w usta i wyminął. Stałam przez moment jak wryta, ale kiedy już się ogarnęłam, weszłam do swojego pokoju i zaśmiałam się głośno. Tak, ten dzień należał do najdziwniejszych w moim życiu.

Nie chciało mi się iść wieczorem na mecz, ale mus to mus. Założyłam swoje klubowe wdzianko i z miną męczennicy zeszłam na dół. Kilka razy musiałam wracać do pokoju, bo od jakiegoś czasu borykałam się ze sklerozą. Kiedy miałam już wszystko (kilka razy zastanowiłam się czy aby na pewno) wsiadłam do autokaru wypełnionego po brzegi piłkarzami i ruszyliśmy na stadion. Jedyne wolne miejsce wśród tabunów buszmenów było obok Ibrahima. Przeraziłam się z początku, ale zachowałam zimną krew jak na profesjonalistkę przystało. Widziałam skupione na nas wzroki piłkarzy, którzy zastanawiali się jak będziemy się zachowywać. Ibrahim bardzo subtelnie dotknął moją dłoń małym palcem u lewej ręki i kiedy już nikt na nas nie patrzył mógł ją swobodnie złapać. Jechaliśmy w ciszy, bo nie chcieliśmy wzbudzać niepotrzebnych rewelacji. Co jakiś czas tylko posyłając sobie krótkie spojrzenia, które miały rozładować tę pełną napięcia sytuację.

Kiedy autobus się zatrzymał wyskoczyłam ze swojego miejsca jak rakieta i popędziłam do wyjścia. Po drodze dostałam klapsa w tyłek od Gerarda, który chciał uderzyć w ramię Valdesa, ale pech chciał, że znalazłam się na linii ostrzału. Zmiażdżyłam go wzrokiem, a on podniósł niewinnie ręce do góry w geście poddania. Nie zareagowałam ostrzej, bo szkoda mi było czasu na marnowanie go na kłótnie z przyjacielem. Wybiegłam z autobusu i złapałam pod rękę Pepa, który rozmawiał przez telefon. Wymieniłam z nim kilka zdań i weszłam tuż za nim do środka.

W męskiej szatni jak zwykle było duszno. Nie miałam problemu z wejściem do środka, bo widziałam ich w akcji już nieraz. Wyminęłam roznegliżowanego Pique, który uwielbiał paradować na golasa i podeszłam do Pepa, który wymieniał swoją taktykę na dzisiejsze spotkanie z Tito.

Nie mogłam w to uwierzyć, ale przegraliśmy ten mecz 2:1. Chłopcy schodząc z murawy byli naburmuszeni jak małe dzieci, a mój brat wkurzony jak nigdy dotąd. To miał być prosty mecz, mieliśmy wejść i wygrać, a stało się zupełnie inaczej.

- Było OK., ale jak pokażecie to samo jutro to wam wyrwę nogi z… - brat nie dokończył gdy ujrzał, że wchodzę do szatni. Posłałam mu piorunujące spojrzenie. Pocieszyłam chłopaków, którzy byli najsmutniejsi i pogratulowałam Thiago pięknej bramki.

To był dość smutny wieczór spędzony w pokoju Gerarda na graniu na konsoli jakiś głupich gierek. Wszyscy siedzieli w ciszy i zastanawiali się co poszło nie tak. Nie umiałam ich rozweselić,  bo nawet nie chcieli słyszeć żartów. Spokoju nie dawała im sportowa ambicja, która nie pozwalała pogodzić się z porażką. Po jakimś czasie zostawiłam ich samych i wróciłam do swojego pokoju. Chwilę później dołączył do mnie Ibrahim, który wymigał się od dalszej gry, bólem głowy.

- To smutne. – westchnęłam leżąc w jego ramionach na kanapie. – Robiliście wszystko, żeby strzelić bramkę. Chciałabym, żebyście zawsze wygrywali. Wtedy jesteście tacy radośni.

- Ja też bym tak chciał, ale to sport i nie zawsze możemy wygrywać. – pocałował mnie w czubek głowy. – Co robiłaś przez cały dzień?

- Byłam na zakupach w centrum. Poplątałam się i wróciłam. Nie lubię jakoś sama się włóczyć. Chciałabym już wrócić do Barcelony.

- Jutro lecimy do Miami, pójdziemy na plażę, trochę się zabawimy… osobno, ale razem. – zaśmiałam się słysząc jego wywód. – No co? – uśmiechnął się szeroko.

- Wiesz już co będziesz robić przez ten miesiąc wolnego?

- Zastanawiałem się nad tym, ale niczego konkretnie nie ustaliłem. Wiem jedynie, że spędzę ten czas z Tobą.

- Moglibyśmy zamknąć się w domu na cały miesiąc i nawet z niego nie wychodzić…

- Mi pasuje! – wtrącił.

- Ale nie możemy tego zrobić, bo rodzina by mnie zjadła. – odpowiedział głośnym westchnięciem. – Muszę odwiedzić rodziców na wsi, bo nie byłam tam od dawna.

- Nie mam nic przeciwko Twoim rodzicom. Są sympatyczni i polubiłem ich od razu.

- W przeciwieństwie do Twojej mamy. – nie wiem dlaczego to powiedziałam, ale nie mogłam się powstrzymać. – Przepraszam. Nie chciałam tego powiedzieć.

- Przecież to prawda. Ona jest…

- Straszna? Przerażająca? – próbowałam wymienić jeszcze kilka innych, trochę bardzie obraźliwych epitetów, ale wolałam sobie to darować.

- To też. – zaśmiał się. Usłyszał dźwięk swojej komórki, więc podniósł się z pozycji leżącej i uwolnił mnie ze swojego uścisku. Położyłam się wygodnie i podążałam za nim wzrokiem.

- Halo? Co jest?… Jestem u siebie… Tak… To pukaj głośniej!… Też mi coś… Brałem prysznic przed momentem i nie słyszałem…Ok., już Cię wpuszczam… - rozłączył się i spojrzał na mnie przerażonymi oczyma.

- O co chodzi? – podniosłam się.

- Gerard jest pod moimi drzwiami. Chce wejść i pogadać. Jak zobaczy, że wychodzę z Twojego pokoju to mnie zabije.

- Szybko, przez balkon! – wskazałam na drzwi balkonowe i od razu tam popędziliśmy. Na całe szczęście piłkarz nie zamknął u siebie okna, więc mógł przeskoczyć do siebie i wejść jakby nigdy nic. To było trochę strasznie gdy przeskakiwał na sąsiedni balkon, bo znajdowaliśmy się na piętnastym piętrze! Odetchnęłam z ulgą gdy był już u siebie i próbowałam podsłuchać o czym chłopcy rozmawiają, ale uniemożliwił mi to wiejący jak na złość wiatr.

Wyszłam ze swojego pokoju i zakradłam się pod sąsiadujące drzwi. Wiem, że było to lekko powiedziawszy dziwne zachowanie z mojej strony, ale musiałam wiedzieć o czym rozmawiają! Drzwi jednak okazały się zbyt szczelne i nie usłyszałam ani słówka. Musiałam wrócić do siebie i czekać, aż Gerard sobie pójdzie, żeby Ibrahim wszystko mi opowiedział.

To było najdłuższe dwadzieścia minut w całym moim życiu. Siedziałam jak na szpilkach, bo nie wiedziałam czego mogę się spodziewać. Gerard był w sumie kumplem Ibiego, ale czasami wpadały mu do głowy zadziwiające pomysły. W liceum chciał podwyższyć sobie ocenę z chemii i zaproponował wprost nauczycielce seks. A ona nie odmówiła jednoznacznie! Ale Ibi to nie nauczycielka chemii, seksu nie będzie chciał z nim uprawiać (oby), więc nie miałam się o co martwić. Łatwo powiedzieć.

Kontrolowałam kiedy Gerard wyjdzie z apartamentu obok. Kiedy to zrobił wyskoczyłam na korytarz i zatarasowałam mu drogę.

- Cześć kochanie. – zagaiłam. – Co robisz? – wyglądałam trochę desperacko, ale wciągnęłam go do siebie.

- Cześć? – brunet był lekko zdezorientowany, ale nie reagował w sposób drastyczny jak to ma w zwyczaju: „puść mnie! Nie gwałć mnie!”. – Stało się coś?

- Ciekawi mnie co robiłeś pod moimi drzwiami…

- Byłem w sąsiedztwie. Wiesz kto mieszka za ścianą? Ibi!

- Żartujesz! – pisnęłam udając, że nie wiedziałam. Pokiwałam głową z rezygnacją i usiadłam obok niego na łóżku. – Nie miałam pojęcia.

- Teraz już wiesz, więc nie zostawiaj otwartego okna balkonowego, bo może do Ciebie wskoczyć w nocy i tyle będzie. – zaśmiał się głośno i zamknął owe drzwi. Machnęłam ręką i poklepałam miejsce obok siebie. Geri usiadł jak na zawołanie i oparł głowę o moje ramię.

- Pokłóciłem się z Shaki. ­– westchnął.

- Niemożliwe! O co?

- Chciała, żebym do niej przyleciał do Wenezueli, a ja nie mogę. Tłumaczyłem jej, że mam obowiązki i że niedługo się zobaczymy, bo za tydzień mamy wakacje… ale nie. Ona chce mnie widzieć natychmiast! To jej powiedziałem, żeby nie naciskała na mnie, bo mogę tego tempa nie wytrzymać! – spojrzałam na niego rozbawiona. – I wiesz co ona mi na to powiedziała? Że rzadko kiedy dotrzymuję jej tempa! Rozumiesz ją?!

- Oj Geri, Geri. Jesteście tacy zakochani, że aż miło na was patrzeć i słuchać. Nigdy nie widziałam tak dobranej pary jak wy.

- Ja widziałem: Ty i Ibrahim. Gadałem z nim przed chwilą. – spojrzałam na niego zaciekawiona. – Poruszyliśmy wasz temat i wreszcie miał okazję przedstawić mi swoją wersję wydarzeń. Jego matka jest naprawdę powalona.

- Powalona? – powtórzyłam za nim. - To mało powiedziane.

- Ibi wyjaśnił mi, że to ona wszystko zaplanowała i zniszczyła. On nie chciał jej zranić, a w rezultacie zranił Ciebie. – spuściłam wzrok. Wyglądało na to, że Gerard zaczął nagle trzymać stronę Ibrahima.

- I co mi radzisz?

- Nie wiem, Charles. Dziwna sytuacja… może powinniście jeszcze raz spróbować? Wiesz… w imię „prawdziwej miłości” czy coś w tym stylu? Mógłbym was podać jako przykład dla Shaki i może i my byśmy się pogodzili?

- Wy i tak się pogodzicie, bo nie możecie bez siebie żyć. – poczochrałam go po włosach. – Ale dzięki za radę.

- To ja się będę zbierał. Zadzwonię jeszcze raz do Pani Obrażalskiej i spróbuję to jakoś naprawić. – ucałował mnie w policzek i uśmiechnął się szeroko. Podszedł do drzwi i odwrócił się teatralnie. – A tak w ogóle to widziałem wczoraj wieczorem jak Ibi zakrada się do Twojego pokoju, więc nie kłam, że nie wiedziałaś, że mieszka po sąsiedzku.

Wyszedł i zostawił mnie samą z zaczerwienionymi policzkami. Kłamać to ja nie umiałam nigdy. Nie wiedziałam czy śmiać się czy płakać. Czysta groteska.

Wygraliśmy! Ha!

_____________________

Hej! Podoba mi się ten rozdział, nie wiem dlaczego, ale mi się podoba ;-) Miałam go dodać dopiero w weekend, ale stwierdziłam, że w sumie co mi szkodzi! I tak zostało tu już kilka rozdziałów do końca ;-) Pozdrawiam serdecznie i zachęcam do komentowania!