30. „Będę o nią walczył i łatwo się nie poddam”

Pomału wszystko zaczęło wychodzić na prosto. Wróciłam do pracy z chłopakami z Barcelony B kilka dni po rozstaniu z Ibrahimem. Mieliśmy krótką przerwę, bo piłkarze porozjeżdżali się do swoich reprezentacji, z którymi mieli mecze. Mogłam odetchnąć przez krótki czas i wrócić z trzeźwym umysłem. Najśmieszniejsze (albo i nie) w tym wszystkim było to, że nie rozmawiałam z Ibrahimem i nigdy nie padły słowa: „to koniec”. Sami doszliśmy do takiego wniosku, że musimy zrobić sobie krótką przerwę. Albo długą? Nic nie wskazywało na to byśmy mieli do siebie wrócić w najbliższym czasie.

Miałam ogromne wsparcie Gerarda, Shakiry oraz Pepa. Tak naprawdę dzięki nim miałam siłę by walczyć sama ze sobą, by nie zadzwonić do Ibrahima. A chciałam wiele razy! Sama łapałam się na tym, że odruchowo wybierałam jego numer w komórce i naciskałam zieloną słuchawkę. Ale to nie byłoby w porządku wobec mnie i moich najbliższych. Postawili mi ultimatum: albo zerwę z nim kontakt, albo oni zerwą go ze mną. Musiałam wybrać, choć moje serce było rozdarte.

- Jeszcze raz taki wybryk, a skopię wam dupy! – krzyknął trener na spóźnionych kwadrans piłkarzy, którzy jakby nigdy nic weszli na murawę. Siedziałam na ławce z aparatem w ręku i próbowałam uchwycić jakieś sensowne zdjęcia. Nic mi nie wychodziło. Cieszyłam się, że chłopcy trenowali sami, bez pierwszego składu Barcelony. Nie musiałam dzierżyć Ibrahima i jego przepraszających oczu.

- Jak wszyscy wiecie, w przyszłym tygodniu lecimy do USA na kilkudniowe tournee.  Zagramy kilka towarzyskich meczy, udzielimy kilka wywiadów i zrobimy zdjęcia z fanami. Macie się nie wygłupiać! Jeden wybryk i posadzę was na ławce rezerwowych do końca sezonu! – zagrzmiał poważny jak nigdy Sacristán. – Charlie. – zwrócił się bezpośrednio do mnie. – Lecisz z nami. Dasz radę?

- Jasne. – odpowiedziałam momentalnie. Chciałam wyjechać z Hiszpanii choć na chwilę i zapomnieć o swoich kłopotach. Dodatkowym plusem była wizyta w Stanach, w których jeszcze nigdy nie byłam.

- A teraz porządna rozgrzewka! – chłopcy zaczęli się naciągać, by po chwili biegać jak szaleni wokół boiska. Przyglądałam im się z zachwytem, bo widziałam, że robią to co kochają. Ich szerokie uśmiechy działały na mnie kojąco i sama zaczynałam się szczerzyć jak głupia.

*

- Muszę wrócić do domu, żeby zabrać kilka rzeczy na wyjazd. – jęknęłam przeglądając zawartość szafy w domu mojej szwagierki.

- Nie musisz. Weź moje ciuchy, a kosmetyki kupimy. Nie możesz tam iść, bo jeszcze się spotkacie i co? Nie mogę pozwolić na to, żebyś wpadła mu w ramiona i o wszystkim zapomniała! Jasne? – objęła mnie ramieniem. – A może zrobimy inaczej… Powiesz mi co chcesz zabrać, a ja tam pójdę i wezmę?

- W sumie to jest pora treningu, więc możemy tam jechać.

- Jesteś tego pewna? Bo jeżeli nie, to powiedz tylko słowo.

- Jestem pewna.

Musiałam zmierzyć się z naszym wspólnym domem, który kupił Ibrahim, za swoje pieniądze, które tak wypominała mi jego matka. Zmieniłam dres na sukienkę i wysokie koturny oraz rozpuściłam włosy. Jechałam pewnie, bo wiedziałam, że go nie zastanę.

Przekręciłam klucz w zamku i obie weszłyśmy do domu. Panował porządek, tak jak zresztą zawsze i pierwsze co poczułam to perfumy Ibrahima. Ten zapach towarzyszył mi przez ostatnie miesiące i dlatego czując je, miałam wrażenie, że unoszę się kilka centymetrów nad ziemią.

Szybko jednak zostałam z powrotem postawiona na marmurowej posadzce przez matkę Ibiego, która wyszła z kuchni.

- Co Ty tu robisz? – poniosła wzrok znad otwartej gazety i spojrzała na mnie pytająco.

- Przyszłam po kilka swoich rzeczy.

- Nie krępuj się. – ironiczny uśmiech zawitał na jej skamieniałej twarzy i powróciła do czytania artykułu. Przewróciłam oczyma i pociągnęłam Cristinę za rękę do sypialni.

- Nie, nie, nie. Odłóż to! – wrzasnęła Cris widząc jak podniosłam z ziemi koszulkę piłkarza. Wykonałam jej polecenie i podeszłam do garderoby, by wrzucić do walizki swoje ubrania. Jak już wspomniałam wcześniej, zapach chłopaka unosił się po całym domu i tak trudno było mi się skupić na czymkolwiek. Zrezygnowana usiadłam na drewnianej podłodze w garderobie i spojrzałam bezradnie na szwagierkę. – No już, już. Popłacz sobie. To Ci pomoże. – objęła mnie ramionami i pocałowała w czubek głowy. Jak na zawołanie z moim oczu popłynęły łzy, których nie mogłam powstrzymać.

- Muszę się wziąć za siebie. Tak być nie może! – podniosłam się i pomogłam wstać Cristinie, która ze zrezygnowaniem próbowała pojąć moje zachowanie. Razem zabrałyśmy się za pakowanie moich rzeczy.

Dokładnie trzy pełne walizki, plus kilka kartonów, które nie zmieściły się w samochodzie Cris: to właśnie był mój „dorobek”. Pozbierałam zdjęcia, które rozwieszone miałam w ciemnicy i schowałam je do jednego z pudeł.

- Wszystko? – kiwnęłam głową. Miałam zabrać tylko kilka niezbędnych rzeczy na wyjazd, a wyszło na to, że spakowałam wszystko. Może to i lepiej. Nie musiałam zmierzyć się oko w oko z piłkarzem. Jego matka natomiast była wcieleniem wszelakiego zła, więc tak jakby proporcje były wyrównane. Położyłam na szafce obok telefonu stacjonarnego klucze do domu i wyszłam czym prędzej.

- Wszystko będzie ok. – szwagierka odpaliła samochód i ruszyła w kierunku swojego domu. Spoglądałam w lusterko jak pod dom podjeżdża samochód Ibrahima. Kilka minut opóźnienia i musiałabym na niego spojrzeć. Całe szczęście, że Cristina dostała sms od męża, że dziś kończy trening odrobinę wcześniej.

*

Ibrahim wszedł do domu z wyraźnie przygnębioną miną. Owy humor towarzyszył mu od dobrych dwóch tygodni, odkąd wrócił z Valencii do Barcelony. Wiedział doskonale, że postąpił jak ostatni dupek, ale nie mógł cofnąć czasu. Chciał porozmawiać z Charlie, wyjaśnić jej wszystko, ale ona nie odbierała telefonu, ani nie odpisywała na jego sms. Próbował naprawdę wszystkiego. Prosił Gerarda, żeby pożyczył mu swoją komórkę, ale przyjaciel odpowiedział krótko: „po moim trupie”. Nie mógł się z nim przecież bić, bo nie miałby żadnych szans. Próbował zagadać Rodrigo, którego spotkał na mieście, ale on przeszedł jakby nigdy nic na drugą stronę ulicy nie odwracając się za siebie. Powoli większość przyjaciół zaczynała się od niego odwracać, a towarzystwo Daniego Alvesa działało mu na nerwy. Jako jedyny nie obwiniał go za rozpad związku, który miał zakończyć się wielkim weseliskiem. Było mu wszystko jedno, bo sam zmagał się z rozwodem z Dinorą.

Zamknął za sobą drzwi i rzucił w kąt torbę treningową. Coś było nie tak, ale nie umiał tego nazwać. Dom wyglądał tak jak do tej pory, ale o „inności” zadecydował malutki szczegół, który od razu przykuł jego uwagę. Klucze do domu z charakterystycznym brelokiem, które należały do Charlie.

- Charlie? Kochanie? Jesteś tu? – krzyknął, ale nie otrzymał odpowiedzi. W salonie zastał swoją mamę. – Była tu Charlie?

- Była. Zabrała swoje rzeczy i wyszła. – piłkarz oparł się jedną ręką o futrynę drzwi, a drugą złapał za głowę.

- I nie mogłaś jej zatrzymać?! – wrzasnął. – Wiedziałaś o której wrócę!

- Uspokój się. Nie, nie mogłam. Chciałam, żeby jak najszybciej wyszła, zabrała swoje rzeczy i raz na zawsze znikła z naszego życia.

- Z naszego? – powtórzył po niej. Zawiesił się na chwilę, by kontynuować trochę podniesionym tonem. – Ale ze mnie idiota. Mieszkasz tu od miesiąca i dopiero teraz to do mnie dotarło! To wszystko przez Ciebie.

- Zważaj na słowa, młody człowieku. Jestem Twoją matką!

- I właśnie nią powinnaś być… w Holandii, w Utrechcie. Nie tutaj! Jestem dorosłym facetem, a muszę się Ciebie słuchać. Czy Ty to rozumiesz?

- Nie o to chodzi. – podeszła do niego i położyła dłonie na jego ramionach. – Synku, chcę dla Ciebie jak najlepiej.

- Dlatego zniszczyłaś mój związek z Charlie? – zrzucił jej dłonie i podszedł do okna. – Jesteś niewiarygodna.

- Ibi…

- Zbyt długo to tolerowałem. Musisz wrócić do Holandii. Zaraz zabukuję Ci bilet… - kiedy próbował ją wyminąć, ona złapała go za ręce i spojrzała załamanym spojrzeniem, które miało go wzruszyć. – Daruj sobie. Przez Ciebie tylko cierpię.

Kobieta usiadła na skraju kanapy i zakryła twarz dłońmi. Po raz pierwszy w życiu usłyszała tak ostre słowa od swojego ukochanego syna.

- Lot masz wieczorem, więc lepiej zabierz się za pakowanie. Ja niedługo wrócę, muszę naprawić to co zniszczyłaś.

Złapał kluczyki od samochodu i wyszedł jak najszybciej się dało. Ruszył z piskiem opon do domu swojego trenera, który oddalony był o dwadzieścia minut drogi.

- Mogę z nią porozmawiać? Proszę. Tylko kilka zdań. – drzwi otworzyła Cristina trzymająca na rękach małą Valenitę. – Błagam. Pozwól mi.

- Nie mogę się na to zgodzić. Zbyt wiele łez wylała przez Ciebie i Twoją mamuśkę, żebyś znów mieszał jej w głowie. Dopiero co otrząsnęła się po tym wszystkim i mam to wszystko zepsuć?

- Chcę to naprawić.

- Wystarczająco dużo już zrobiłeś. Wracaj do mamy, bo pewnie da Ci szlaban gdy się spóźnisz. – próbowała zatrzasnąć mu drzwi przed nosem, ale jej to uniemożliwił.

- Powiedz jej, że ją kocham. Będę o nią walczył i łatwo się nie poddam. – pogłaskał po główce jej córeczkę i zbiegł ze schodów wprost do swojego samochodu.

- Słyszałaś? – brunetka odwróciła się na pięcie by spojrzeć na schody, na końcu których siedziała skulona Charlie. Dziewczyna kiwnęła głową ocierając łzę płynącą po jej policzku.

*

Cristina była dla mnie niezawodną podporą w tych trudnych chwilach. Nie tylko mnie wspierała, ale i dawała kopa gdy było to potrzebne. Nie pozwalała mi na rozpacz i użalanie się nad sobą. Byłam jej za to wdzięczna jak nigdy. Rodrigo jak tylko dowiedział się o tym co zaszło, kupił mi wielkie pudełko lodów truskawkowych, które razem zjedliśmy. Miałam wielkie szczęście, bo zatroszczyła się również o mnie Sonia oraz Pedro, który nie pozwolili mi się nudzić i zadręczać. Wyciągali mnie na miasto albo pozwalali bawić się z Santim. Gdyby nie oni, nie miałabym ochoty na podniesienie się z łóżka. Byli dla mnie jak najprawdziwsza rodzina.

Do Stanów mieliśmy lecieć 27 lipca. Byłam lekko podenerwowana, bo nie chciałam wylądować w tym samym miejscu z Ibrahimem. Wiedziałam, że łatwo nie będzie. Jak on sam powiedział będzie o mnie walczyć, więc byłam przygotowana na najgorsze. Na lotnisku spotkałam kilku chłopców z Barcelony B, ale większość pozostałych należała do pierwszego składu. Oprócz sztabu szkoleniowego, jechali Ci mniej widoczni (między innymi ja). Samolot linii Turkish Airlines podstawiony był na jednym z lądowisk, a my posłusznie przeszliśmy odprawę i zajęliśmy swoje miejsca. Wypadło na to, że siedziałam obok trenera bramkarzy, który całą drogę zasypywał mnie przeróżnymi dowcipami, więc na brak zainteresowania nie mogłam narzekać. Piłkarze siedzieli tuż za nami, wymieszani na przeróżne kombinacje ze sztabem szkoleniowym. W samolocie spędziliśmy jakieś dwanaście godzin, więc kiedy wreszcie stanęliśmy na amerykańskiej ziemi (a dokładniej w jej stolicy) wszyscy ćwierkali z zachwytu. Najgłośniej mój braciszek, który przesadził z pokładowym alkoholem, który wlewali w niego Gerard i Iniesta.

- To co maleńka, dziś śpisz u mnie? – poczułam na swoim ramieniu dłoń Alvesa, który w sposób sobie naturalny próbował mnie poderwać na jeden ze swoich tanich podrywów.

- Wybacz, Dani. Twoja propozycja jest szalenie ujmująca, ale muszę odmówić. – zrzuciłam jego ramię i schowałam się pomiędzy Gerardem i Valdesem, którzy stali w kolejce po walizki.

Ibrahim przyglądał się mi w milczeniu. Wyglądał na załamanego, zresztą ja też nie tryskałam optymizmem na prawo i lewo. Musiałam się ciągle powstrzymywać przed zerkaniem na niego ukradkiem. Bolesne było to kiedy nasze wzroki się odnajdywały, a ja nie potrafiłam tego przerwać.

- Trochę się prześpimy w hotelu, a potem możemy pozwiedzać. – zagaił Gerard opierający się czołem o moje ramię. – Czy Ty też umierasz ze zmęczenia?

- Jestem padnięta jak nigdy. O której macie trening?

- O osiemnastej albo dziewiętnastej. Mamy dużo czasu. – podetknął mi przed nos swój zegarek, który wskazywał na szóstą rano lokalnego czasu. Kiwnęłam głową i zabrałam swoją walizkę, która pojawiła się na taśmie.

Wychodząc z lotniska otoczyła nas chmara fotoreporterów, którzy czekali na piłkarzy od kilku godzin. Przepchnęliśmy się w stronę podstawionego autokaru i pojechaliśmy do hotelu.

Apartament, który otrzymałam był wielkości domu jednorodzinnego. Nie wiedziałam za co to wyróżnienie, ale kiedy zaglądnęłam do „pokoi” chłopaków stwierdziłam, że to taki amerykański standard (a mój pokój wcale nie był największy!). Musiałam odespać kilka godzin, bo zaczynałam chodzić jak swój własny cień.

Braciszek obudził mnie na obiad, który przyniósł do mojego apartamentu. Zjedliśmy go razem i obgadaliśmy kilka spraw, m.in. to, że muszę im towarzyszyć na spotkaniu w Bill & Melinda Gates Foundation z Sandro i dwoma piłkarzami, którzy mają zgłosić się na ochotnika (albo zostaną zwerbowani przez mojego brata). Jak się później okazało Iniesta zwerbowany został za karę, za to, że chciał upić swojego ukochanego trenera oraz Keita, który nie widział co się w ogóle dzieje i sam się zgłosił. A ja razem z nimi, musząc udawać, że jestem z nimi z czystej przyjemności. Choć moje wnętrzności się przewracały na widok Ibrahima, pozostawałam niewzruszona. Przynajmniej na pierwszy punkt widzenia.

_______________________

Witajcie :* jestem nawet zadowolona z tego rozdziału, choć oczywiście mogło być lepiej. Chciałam napisać coś weselszego, ale tak jakoś wyszło ;-)