22. Sacrebleu!

Droga do domu pana Franza była błotnista, a dotarcie do niego uprzykrzał lejący się strumieniami deszcz, który nie dawał za wygraną. Byliśmy przemoczeni do suchej nitki co dodatkowo nie ułatwiało marszu.

- To wszystko Twoja wina. Gdyby nie ten głupi pomysł z poznaniem Twojej mamy to nie byłoby nas tutaj. Nie wyglądalibyśmy jak zmokłe kurczaki. Nie zastanawialibyśmy się czy jutro obudzimy się z czterdziestostopniową gorączką! – warknęłam tuż przed zapukaniem do drzwi. Ibrahim próbował odpowiedzieć, ale udaremniła mu to kobieta, która zamaszyście otworzyła frontowe drzwi. Stanęła w progu i spojrzała na nas podejrzliwie.

- Qui êtes- vous**? – zsunęła spore okulary na czubek nosa nie spuszczając z nas nawet na sekundę wzroku.

- Pan Franz kazał nam tutaj przyjść. Jestem Charlie, a to Ibrahim… zepsuł się nam samochód kawałek drogi stąd. – powiedziałam płynnie po francusku. Pięć lat studiów w Paryżu musiało czymś zaowocować.

- Wchodźcie do środka! Jesteście przemoczeni! – kobieta pociągnęła mnie za rękę i wciągnęła do środka. – Biedne dzieci. Macie coś suchego na przebranie?

- W walizce. – wskazałam na torbę, którą w ręku trzymał Ibrahim niepewnie przekraczając próg domu.

- Na górze mamy wolne pokoje. Idźcie się przebrać, a potem zapraszam na gorącą herbatę. Musicie się rozgrzać, żeby się nie przeziębić. Jest tak zimno na zewnątrz! – zdjęłam mokrą kurtkę, którą odwiesiłam na wieszak obok drzwi. Adidasy odstawiłam obok i wbiegłam po schodach zaraz za Ibrahimem.

- Miła kobieta. – skwitowałam krótko zdejmując mokre ubrania.

- Tak, wydaje się być taka.

- Jesteś na mnie zły? Przepraszam. Nie chciałam powiedzieć tego… no wiesz… Bardzo żałuję. – nie wysilił się nawet, żeby na mnie spojrzeć. Wzruszył jedynie ramionami i zniknął za drzwiami prowadzącymi do łazienki. – Naprawdę jest mi przykro!

- Nie ważne. Powiedziałaś to co myślisz i teraz wiem, że za bardzo na Ciebie naciskałem. Na ten wyjazd, poznanie mojej mamy… jeszcze mamy czas, żeby wrócić do domu. Potem wsiądę do samolotu i polecę na zgrupowanie do Amsterdamu.

- Nie chcę wracać. – oparłam się o ramę drzwi. – Ile razy mam przepraszać?

- Nie musisz.

- Musisz taki być? Proszę… Nienawidzę jak jesteś taki obojętny!

- Mam zacząć robić awanturę? Nie zamierzam. – obróciłam się na pięcie i wyszłam czym prędzej z łazienki. Założyłam na siebie suchy podkoszulek z nadrukiem metalowego zespołu i dżinsy. Było mi strasznie zimno, więc zarzuciłam na siebie bluzę Ibrahima.

- Mogę pożyczyć? – nie usłyszałam odmowy, więc uznałam że się zgadza. Przeciągnęłam ją przez głowę i zeszłam na dół gdzie czekała na nas żona pana Franza.

- Dobrze się czujesz, drogie dziecko?

- Tak dziękuję, ale trochę mi zimno. – kobieta wyjęła z szafy ciepły koc i otuliła mnie nim na kanapie w salonie. – Bardzo pani dziękuję. Gdyby nie pani i pan Franz to utknęlibyśmy w nocy w samochodzie.

 - Ależ nie dziękuj. Jesteście głodni? Prowadzimy tutaj mały pensjonat, więc jesteśmy przyzwyczajeni do gości, więc nie masz się czym przejmować.

- Nie, nie. Jedliśmy po drodze.

- Mogę zapytać gdzie się wybieracie? To podróż prywatna czy do pracy?

- Jedziemy do Holandii prywatnie i zawodowo, ale chcieliśmy zahaczyć o Paryż i wyszło jak wyszło.

- Bardzo dobrze znasz francuski, a nie wyglądasz żebyś była stąd.

- Jestem z Hiszpanii, ale studiowałam w Paryżu.

- Doprawdy? Jaki kierunek?

- Fotografia artystyczna. – powiedziałam dumnie. Kobieta przytaknęła głową z uznaniem i przyniosła mi herbatę. – A Twój kolega?

- Ibrahim? – kiwnęła głową. – To piłkarz.

- Oo… wspaniale! Oglądam czasami mecze z Franzem, ale za bardzo się na nich nie znam. – uśmiechnęłam się do niej przytakując głową. – Mąż ciągle próbuje mi  wytłumaczyć na czym polega „spalony”, ale ja nie mogę tego pojąć! To dla mnie czarna magia. -  Ibrahim wszedł do salonu z niepewną miną. – Chodź, chodź do nas! Przyniosę Ci herbaty! – usiadł w fotelu bawiąc się swoją komórką.

- Tu też nie ma zasięgu. – fuknął niezadowolony.

- Może to i lepiej.

- Dla mnie nie za bardzo.

- Mógłbyś zmienić ton? Zaczynasz mnie przerażać. – nie otrzymałam odpowiedzi, więc nie zamierzałam dalej w to brnąć. Chciał się obrażać to niech robi co chce.

- Z sokiem malinowym. – kobieta podała mu kubek, za który grzecznie podziękował. – Twój kolega mówi po francusku? – Ibi nie zwracał na nas najmniejszej uwagi i nie reagował na francuskie zaczepki, więc uznałam że nie.

- Nie wydaje mi się. Pochodzi z Holandii, ale przeniósł się niedawno do Hiszpanii.

- Jest bardzo przystojny, podobny do mojego syna Juliana (wym: żuuuuljaana). Jesteście zaręczeni? – kiwnęłam przecząco głową. – No tak, nie masz pierścionka. Ale zamierzacie?

- Na razie jest dobrze tak jak jest i nie zamierzamy tego zmieniać. Narzeczeństwo, ślub… to za dużo jak na mnie. Nie wiem czy w ogóle kiedyś się na to zdecydujemy.

- A dzieci? Macie?

- Nie, nie. Broń Boże! – zaśmiałam się. – To znaczy nie mamy ich w planach. Wie Pani… jesteśmy parą od ponad miesiąca i teraz akurat wypada nasza pierwsza rocznica. Żeby mówić o ślubie, dzieciach… jest zdecydowanie za wcześnie!

- Byłabyś piękną panną młodą. Pokażę Ci zdjęcia z naszego ślubu… pogoda była podobna do tej za oknem! Niech tylko znajdę album… - zaczęła szperać po szufladach w starej komodzie.

- Idę zadzwonić. Złapałem sieć. – odrzekł Ibrahim, który od domu pięciu minut nie spuszczał wzroku z telefonu. Przytaknęłam i dołączyłam do pani Marii w oglądaniu jej ślubnych fotografii.

- To było ponad trzydzieści lat temu. Aż sama się dziwię, że wytrzymałam tyle z Franzem!

- Naprawdę przepiękne zdjęcia. – do domu wszedł przemoczony gospodarz.

- Kupiłem to przeklęte masło. A teraz zrób mi herbaty, bo strasznie przemokłem! – zdjął buty i kurtkę i odwiesił ją na wieszak.

- Idź się przebrać w suche ubrania. Zaraz Ci podam herbaty. – powiedziała pani Maria i udała się pospiesznie do kuchni.

- Syn przyjedzie z samego rana i zajmie się waszym wozem. – dodał pan Franz. – Myślę, że to nic poważnego, ale warto żeby sprawdził to specjalista.

- Jeszcze raz panu dziękuję. – uśmiechnęłam się do niego. Mężczyzna machnął ręką i zniknął za drzwiami prowadzącymi do ich sypialni.

Ibrahim strasznie mnie denerwował. Zostawił mnie samą z bądź co bądź dwójką obcych mi osób, a sam uganiał się za łapaniem sygnału telefonicznego. Wypiłam herbatę i umyłam kubek w kuchni podczas gdy pani Maria zajmowała się przygotowaniem kolacji dla swojego męża. Podziękowałam jej ponownie i wyszłam na górę, żeby trochę odpocząć bo dniu pełnym wrażeń, a nie zapowiadało się żeby to miało się zmienić w następnych dniach.

- Długo jeszcze nie będziesz się do mnie odzywać? – zapytałam zamykając za sobą drzwi do pokoju gościnnego na piętrze, gdzie łóżko pościeliła nam pani Maria i gdzie mieliśmy spędzić noc. – Ibi… - usiadłam obok niego i szturchnęłam go w bok, żeby wywołać w nim jakąkolwiek reakcję.

- Jestem zmęczony. To był męczący dzień. – odrzekł spokojnie odkładając telefon na szafkę obok.

- Zgadzam się. Jutro będzie jeszcze ciekawiej, bo wreszcie dotrzemy do Paryża, a wieczorem poznam Twoją mamę. Znów zobaczę Samira… zwiedzę Twoje miasto… Ibi… nie gniewasz się już na mnie? – oparłam głowę o jego ramię. Usłyszałam jedynie głośne westchnięcie u mojego rozmówcy. – To nie moja wina, że jestem „taką babą” jak to mówi Gerard.

- Nie chodzi już w sumie o to. Nigdy Ci nie mówiłem, ale uczyłem się w szkole francuskiego i doskonale wiem o czym sobie plotkowałyście z panią Marią. – otworzyłam szeroko oczy ze zdumienia.

- I nie przyznałeś się do tego?! A jakbyśmy Cię obgadywały to słuchałbyś dalej i udawał, że nie wiesz o czym mówimy?!

- Chodzi o to… że nie chcesz za mnie wyjść i nie chcesz mieć dzieci.

- Nie powiedziałam tego! – odrzekłam stanowczo. – Stwierdziłam tylko, że mamy jeszcze czas na rozmowę o czymś tak ważnym dla nas obojga. Przecież możemy z tym poczekać jakiś czas…

- Zabrzmiało tak jakbyś w ogóle nie chciała. „Dzieci, Broń Boże!” i co miałem sobie pomyśleć?

- Kochanie, mam prawie 26 lat, a Ty 27. Kochamy się i wątpię żeby to się zmieniło w ciągu następnych dziesięciu lat.

- Chcesz wziąć ślub dopiero za dziesięć lat? Jak będę mieć prawie 40?! Chyba zwariowałaś. – pokręcił głową. – Skoro masz takie głupie wymówki to po prostu Cię zmuszę do ślubu i koniec kropka.

- Zmusisz? – spojrzałam na niego spod byka.

- Wiesz, że marihuana w Holandii jest legalna? Tak? – kiwnęłam głową. – Więc po prostu… dosypię Ci jej do czegoś, a Ty będziesz już chętna na wszystko. – zaśmiał się głośno.

- Nie zrobiłbyś tego, bo to ja w tym związku noszę spodnie. – Ibrahim rzucił mnie na łóżko i usiadł na mnie okrakiem powodując, że nie mogłam się ruszyć.

- Ach tak?

- Puść mnie, bo zawołam pana Franza!

- Nie, dopóki nie stwierdzisz, że to ja noszę w tym związku spodnie. Jasne?

- Wypchaj się. Nigdy tego nie stwierdzę!

- No wiesz… mi jest bardzo wygodnie.

- Chcesz przegrać zakład?

- Nawet nie wiem o co się założyliśmy. Aaa… o to, które pierwsze ulegnie? Faktycznie dałem Ci szlaban na seks.

- To ja Ci dałam szlaban i nie odwołam go jeśli ze mnie nie zejdziesz. – skrzyżowałam ręce na piersiach.

- Mało prawdopodobne, żebym skorzystał z tej propozycji.

- OK. W takim razie zero seksu do ślubu. – powiedziałam stanowczo.

- Masz na myśli do przyszłego weekendu? Jakoś dam radę.

- Nie, głupku. Przez dziesięć najbliższych lat. – zaśmiałam się triumfalnie.

- A co zrobisz jeśli Ci się oświadczę?

- Będziemy mieć prawdopodobnie dłuższy staż jako narzeczeni, niż małżeństwo. Tak wynika ze statystyk… co trzecia para się rozwodzi i to po pięciu latach małżeństwa.

- Jeszcze będziesz mnie błagać, żebym nie wniósł wniosku o rozwód. Ale ja nie… nie ulegnę.

- Że niby ja będę Cię zatrzymywać? To Ty będziesz skamleć pod moimi drzwiami, błagając o powrót.

- Chyba „naszymi drzwiami”.

- Po tym jak wyrzucę Cię z domu to będą to tylko i wyłącznie moje drzwi.

- Nie dajesz mi wyboru. Po prostu zaciągnę Cię siłą do urzędu, zmuszę do podpisania papierka i będziemy żyć długo i szczęśliwie.

- Zapomnij. – zaśmiałam się. – I jeszcze powiedz, że od razu urodzę sześcioraczki.

- Nie, chcę jedenastkę. Stworzę drużynę piłkarską, a ja będę trenerem.

- A moje biodra będą w stanie wiecznego spoczynku.

 - Nie będzie tak źle. Połowę możemy adoptować.

- Myślisz, że po urodzeniu piątki dzieci będę mieć figurę taką jak mam teraz? Lepiej to jeszcze przemyśl odpowiednio długo… najlepiej dziesięć, piętnaście lat.

- Jeszcze o tym porozmawiamy. – położył się obok mnie. – Boże, ale jesteś męcząca…

- Ha ha! – wybuchłam głośnym śmiechem. – Mówiłam: przemyśl dobrze to małżeństwo.

- Chyba muszę to zrobić. – odwrócił się do mnie twarzą i uśmiechnął delikatnie ukazując szereg białych zębów. Musnął moje usta w bardzo ostrożny sposób i odgarnął kosmyk włosów, które opadły mi na czoło. – Wytrzymałem już miesiąc, a to dopiero początek. Nie mam zamiaru niczego przemyślać, bo wiem dobrze że to z Tobą chcę się zestarzeć. – podniosłam się na łokciu i spojrzałam na niego przerażona.

- Wiesz, że w tym momencie czuję się jakbym Cię dopiero co poznała? Jestem zdenerwowana i nie wiem co mam dalej robić.

- Pocałuj mnie. – z chęcią złączyłam usta z Ibrahimem i całkowicie zapomniałam o Bożym świecie. Już nie ważne były dla mnie nasze kłótnie, przekomarzania czy dąsy.

W tym momencie liczył się tylko on.

*franc: cholera (tyczy się bardziej realnych sytuacji, a mianowicie tego że Polska nie wyszła z grupy na Euro, ale we francuskim wydaniu by odpowiadało treści opowiadania)

**franc: kim jesteście? (trochę zaszalałam i wpisałam to zdanie w Google, żeby zabrzmiało bardziej realistycznie)