36. Koneserzy kobiecego piękna

Obudziłam się po dziesiątej. Ibrahim przyniósł mi śniadanie do łóżka i zasypał słodkimi całusami, które rozpoczynały się na obojczyku, a kończyły na ustach.

Mieliśmy spędzić jeszcze tydzień w tym raju, a później skoczyć do Maroko do rodziny Ibiego. Bałam się tego spotkania, bo nie wiedziałam czego mogę się spodziewać. Takich samych osób jak jego mama? Tego bym chyba nie przeżyła.

Miałam nadzieję, że ciągłe imprezowanie, picie dużej ilości alkoholu, wpłynie na to, że Ibrahim zgodzi się na przełożenie wyjazdu do Afryki. Jednakże im bardziej próbowałam na niego wpłynąć, tym bardziej on robił wszystko by do tego wyjazdu doszło jak najszybciej. W rezultacie zabukował samolot trzy dni wcześniej przed planowanym wyjazdem. Byłam o to na niego wkurzona, ale w końcu uległam i zaczęłam pakowanie swoich rzeczy, których nazbierało się naprawdę sporo podczas pobytu w St. Tropez. Kupiłam co najmniej trzy nowe sukienki, które zajęły mi znaczną część walizki, więc większość ciuchów upchnęłam w walizce Ibrahima.

Nawet to, że bałam się latać, nie zamieszało mi w głowie. Ciągle myślałam o rodzinie Afellay’a. Bałam się tego spotkania i tego czy spodobam się jego babci, którą tak kochał. Jego mama mnie nie zaakceptowała, dlatego tak zależało mi na jej aprobacie.

Siedziałam w wygodnym fotelu w samolocie kurczowo trzymając Ibiego za rękę. Chłopak ciągle powtarzał, że wszystko będzie dobrze i cała jego rodzina mnie pokocha od pierwszego wejrzenia. Samir siedział dokładnie za nami i ciągle dogryzał mi swoimi śmiesznymi docinkami, które rozśmieszały mnie do łez. Ibrahima natomiast strasznie wkurzały i ciągle upominał swojego młodszego brata, żeby dał mi wreszcie święty spokój.

- Pamiętasz jak pierwszy raz się spotkaliśmy? Jak przyjechałaś po mnie na lotnisko w Barcelonie? – uśmiechnął się szeroko i pocałował wierzchnią część mojej dłoni.

- No jasne, że pamiętam. Wkręciłam Cię zawodowo! – uśmiechnęłam się szeroko.

- Co? Wcale, że nie.

- Jak to nie? Wkręciłam Cię, że Barcelona podpisała umowę z Ibrahimą Afellay, a nie Ibrahimem i że jest tylko jedno wolne miejsce w dziewczyńskiej drużynie. A Ty… A Ty chciałeś się przebrać, żeby tylko być w Barcelonie! – wybuchłam głośnym śmiechem.

- Wiesz co gra w Barcelonie dla mnie znaczy! A kiedy powiedziałaś, że nie miałem przyjechać tylko jakaś dziewczyna… to zwaliło mnie z nóg! Myślałem, że pęknie mi serce.

- Widziałam to i było mi strasznie przykro. Już wtedy chciałam Cię pocałować. – uśmiechnęłam się zalotnie.

- Serio? Wiesz, że już wtedy mi się spodobałaś? Byłaś inna od tych wszystkich dziewczyn, które mnie wcześniej otaczały. Później chłopacy zrobili mi imprezę powitalną… dowiedziałem się, że nie mam u Ciebie szans, bo jesteś siostrą samego Pepa Guardioli! Wtedy się trochę podłamałem.

- Jakoś nie było tego po Tobie widać. Bardzo często się widywaliśmy i to mi się podobało. Chciałam spędzać z Tobą jak najwięcej czasu.

- Wiesz, że od pół roku chcę spędzać czas tylko i wyłącznie z Tobą? – dotknął nosem mojego policzka.

- Nie prawda. – szturchnęłam go w ramię. – Masz mecze, chłopaków, wyjazdy. Nie możesz spędzać czasu tylko i wyłącznie ze mną.

- A gdybym mógł? Gdybym zrezygnował z piłki? – podniósł wzrok.

- To byłaby zbyt duża odpowiedzialność. Nie wiem czy mogłabym ją udźwignąć. – położyłam głowę na jego ramieniu. – Nie mogłabym odebrać Ci tego co tak bardzo kochasz.

- Jesteś wspaniała. – pocałował mnie w policzek.

- Wiem. – zaśmiałam się pod nosem. Poczułam jego usta na moim czole, co mimowolnie wywołało uśmiech na mojej twarzy.

Wysiedliśmy na lotnisku w Rabacie. Złapaliśmy taksówkę i udaliśmy się do posiadłości rodziny Ibrahima. Było strasznie gorąco i pragnęłam tylko i wyłącznie zimnego prysznicu.

Nie miałam pojęcia, że posiadłość rodziny Afellay była tak wyniosła i pokaźna. Widać było, że mieli strasznie dużo pieniędzy, bo ich dom zdecydowanie wyróżniał się na tle innych mniejszych, które nawet się do niego nie umywały. Miałam przez chwilę nieodzowne wrażenie, że to jakiś pewnego rodzaju pałac.

- Ten dom jest niesamowity. – wybełkotałam wysiadając z taksówki. Zsunęłam na nos okulary przeciwsłoneczne i rozejrzałam się po okolicy.

- To dom moich dziadków. Wychowałem się tu, później mama pokłóciła się ze swoją teściową i zabrała nas wszystkich do Holandii.

- Mieszkałeś w pałacu? – wybałuszyłam natychmiast oczy.

- Jakim pałacu? To zwykły dom na przedmieściach Rabatu. Nic szczególnego. – objął mnie ramieniem i pocałował w czubek głowy. Szturchnęłam go w ramię za jego nonsensowne zdanie i podeszłam do bramy, która zaczynała się automatycznie otwierać. Na zewnątrz wyszła starsza kobieta ubrana w złotawe płótna, które z każdym jej ruchem falowały, co wyglądało przepięknie.

- Wreszcie jesteście! – wyciągnęła do nas swoje ramiona i podeszła bliżej. Ibrahim wyminął mnie i przytulił swoją babcię najmocniej jak potrafił. – Ibi! Połamiesz mi kości!

- Cześć, babciu. Strasznie za Tobą tęskniłem.

- Nawet nie wiesz jak ja za Tobą tęskniłam. A teraz przedstaw mi Twoją piękną wybrankę! Jest naprawdę urocza! – uścisnęła mnie mocno i pocałowała w policzek.

- Jestem Charlotta Guardiola. – uśmiechnęłam się do niej szeroko.

- Jesteś przepiękna. Mój wnuczek ma gust! – poklepała go po ramieniu. – A gdzie Samir?

- Przyjedzie później. Pojechał do jakiejś dziewczyny, którą zostawił… a teraz chce ją odzyskać. Nie wiem za bardzo co kombinuje, bo wiesz dobrze, że nie zwierza mi się zbyt często.

- Młodzi, zakochani… Wejdźcie do środka! – Ibrahim pociągnął za sobą nasze walizki, a ja udałam się do środka w towarzystwie jego babci. Była niesamowita! Bardzo żywiołowa, perfekcyjnie umalowana i uczesana. Widać, że miała nieprawdopodobny dar smaku do wszystkich najdrobniejszych detali, zwłaszcza jeśli chodzi o projektowanie wnętrz.

- Jak minęła podróż? – zapytała kobieta nalewając nam do kryształowych szklanek wody.

- Długa. – odpowiedziałam szybko. – Boję się latać samolotem, ale w towarzystwie Ibrahima wszystko jest łatwiejsze.

- Widać, że się kochacie. – uśmiechnęła się szeroko widząc jak Ibrahim taszczy po schodach nasze walizki. Kiedy nasze wzroki się zetknęły, na naszych twarzach pojawił się uśmiech. – Planujecie ślub?

- Nie. – zaprzeczyłam od razu. - Mamy na to sporo czasu.

- Najważniejsze, że się kochacie.

Ibrahim powrócił do nas po chwili i zajął miejsce tuż przy mnie. Babcia spoglądała na nas z wyraźnym zadowoleniem. Widać, że cieszyła się z naszego szczęścia. Zaprowadziła nas po chwili do dawnej sypialni Ibrahima, która mieściła się na piętrze jej wspaniałego domu. Ulokowała nas razem, bo stwierdziła, że już od dawna jesteśmy parą i to, że będziemy spać w jednym pokoju niczego nie zmieni.

- Twoja babcia jest wspaniała. – usiadłam na łóżku po turecku i przyglądałam się Ibrahimowi, który rozpakowywał swoje rzeczy.

- Mówiłem Ci, że pokocha Cię od pierwszego wejrzenia.

- Jak na razie. – posłałam mu uśmiech. – Ten dom jest nieprawdopodobny. Nie mogę w to uwierzyć, że się tu wychowałeś.

- Miałem to szczęście. Zresztą… można powiedzieć, że jestem szczęściarzem. Urodziłem się w tym miejscu, spotkałem miłość mojego życia i gram w najlepszej drużynie na świecie. Czego mogę chcieć więcej? Później… zostaniesz na chwilę sama, ok.? Mam sprawę do załatwienia z Samirem na mieście. To nie potrwa długo, obiecuję.

- Jaką sprawę? – zmrużyłam oczy.

- Męską sprawę. – zaśmiał się pod nosem.

- Ale jesteś dziś tajemniczy. Normalnie Cię nie poznaję. – skoczył jak na zawołanie na łóżko i powalił mnie tym samym na łopatki. Pocałował mnie w obojczyk i zaśmiał się głośno. – Teraz Cię poznaję. Ty i te Twoje głupie zabawy.

- Głupie zabawy? – usiadł na mnie okrakiem i zaczął jak na zawołanie rozpinać guziki w swojej koszuli.

- No głupie. – powtórzyłam po nim i mój wzrok spoczął na jego idealnie wyrzeźbionej klacie. Uśmiechnął się zawadiacko i zabrał się za ściąganie moich spodni.

- Głupie? – zamruczał mi wprost do ucha dalej manewrując dłońmi przy moim rozporku. Przymrużyłam oczy i czekałam na jego kolejny ruch. Zsunął z łatwością moje spodnie i zrzucił je za siebie. Musnął delikatnie okolice pępka i przesunął się w górę szukając zawzięcie moich ust, w które wpił się z zachłannością. Zrzucił ze mnie bluzkę, która wylądowała gdzieś obok spodni. Nie mogłam oprzeć się jego pocałunkom, od których byłam bezwiednie uzależniona. Nasze usta współgrały w zaskakujący dla mnie sposób. Byłam tak nim pochłonięta, że zignorowałam fakt, że w drzwiach od kilku minut stał Samir i chrząkał znacząco.

- Czego? – krzyknął Ibrahim przerywając nasz pocałunek.

- Musimy lecieć. Mamy sprawę… pamiętasz? – spojrzał na niego znacząco i znikł za drzwiami. Już przyzwyczaiłam się do tego, że młodszy brat mojego faceta widuje mnie w samej bieliźnie. Zdarzyło to się już tyle razy, że straciłam rachubę. A gdybym o tym rozmyślała, to najpewniej bym zwariowała.

- Dokończymy to później. – skradł mi krótkiego całusa i zeskoczył z łóżka. Zarzucił na siebie koszulę, którą zaczął pospiesznie zapinać i wyszedł z sypialni jakby się paliło. A paliło się! Zostawił mnie w takim momencie, że miałam ochotę wyskoczyć przez okno. Naciągnęłam na siebie koc i opadłam bezwładnie na łóżko. Byłam ciekawa tej nie mogącej dłużej czekać sprawy, która była tak pilna, że mój facet wolał biec za bratem niż uprawiać ze mną seks.

Założyłam z powrotem ubrania, które rozrzucone były po całym pokoju i zeszłam po schodach na dół. Nie wiedziałam co ze sobą począć. Ibrahim przepadł bez śladu, a w domu zostałam tylko z jego babcią, którą chciałam lepiej poznać. Dosiadłam się do niej w salonie i próbowałam zachować spokój.

- Jesteś taka śliczna. Nie mogę się na Ciebie napatrzeć! – powiedziała kobieta z szerokim uśmiechem na twarzy.

- Proszę, niech Pani tak nie mówi. – spuściłam wzrok, bo na mim policzkach pojawiły się niewielkie rumieńce.

- Kochana, mówię prawdę. Utwierdziłam się w przekonaniu, że Ibrahim ma gust po swoim dziadku. On też znalazł przepiękną kobietę. – puściła mi oczko.

- Nie wie może Pani dokąd chłopacy pojechali?

- Nie mam pojęcia. – widziałam, że to pytanie trochę ją zmieszało, więc nie dążyłam do odpowiedzi za wszelką cenę. Coś wiedziała, a po prostu nie chciała się przyznać.

- Powinni niedługo wrócić. Napijesz się czegoś? – subtelnie zmieniła temat tak, abym się nie zorientowała. Cóż wyłapałam to w sekundę, ale uprzejmie podziękowałam.

Musiałam o czymś z nią rozmawiać, więc poruszyłam temat dzieciństwa chłopców. Śmiałyśmy się przez większość czasu, bo pani Afellay opowiadała same najśmieszniejsze anegdotki z ich życia. Kiedy obiekty naszego rozbawienia pojawiły się w salonie spojrzałyśmy na siebie i znów zaśmiałyśmy się głośno.

- Co was tak śmieszy, moje drogie? – Ibrahim usiadł obok mnie i objął mnie ramieniem.

- Właśnie dowiedziałam się, że panicznie baliście się rozmawiać z dziewczynami! – zaśmiałam się głośno, na co chłopcy zareagowali wielkim oburzeniem.

- To nie było tak. – zerwał się z miejsca Samir. – Byliśmy po prostu onieśmieleni ich urodą. Zawsze byliśmy koneserami kobiecego piękna… co nie brat?

- Nie. – odpowiedział śmiejąc się głośno jego starszy brat. – Ja przynajmniej bałem się gadać z dziewczynami, bo bałem się kosza. Wolałem je unikać… oczywiście do pewnego momentu. – objął mnie ramieniem. – Zdecydowanie zmieniło mi się to w liceum. Wtedy stałem się klasowym Casanovą. – poruszał znacząco brwiami. – Wiecie… przystojniak, który gra w piłkę? Idealne połączenie.

- Nie schlebiaj sobie. – szturchnęłam go w bok. – Nie znam faceta, któryby od urodzenia był zafascynowany kobietami. Zawsze musi się przejść okres buntu, nienawiści do płci przeciwnej, by potem… - chrząknęłam.

- A ja znam takiego mężczyznę. – uśmiechnęła się pani Afellay. – Mój mąż od urodzenia flirtował z kobietami. Często się śmiał, że już na porodówce podbił serce pielęgniarek. – zaśmiałam się i oparłam głowę o ramię Ibrahima. – Gdzie byliście? – zwróciłam się do chłopaka.

- Męska sprawa. Dawno nie widziałem się z bratem i musiałem z nim pogadać. – pocałował mnie w czoło i wrócił do rozmowy ze swoją babcią. Byłam podenerwowana, bo nie lubiłam żyć w niepewności. Moja nerwowość powodowała, że musiałam wszystko wiedzieć i dążyłam do tego za wszelką cenę. Ibrahim jeszcze o tym nie wiedział, ale miałam zdecydowanie najsilniejszy dar przekonywania o jakim mógł jedynie pomarzyć.

_________________

 

Hej! No napisałam coś wreszcie, ale jak widać na załączonym obrazku jest to mierne i w dodatku krótkie. No, ale zawsze to coś! Hmm przede mną ciężki miesiąc, więc nie wiem czy uda mi się napisać choć jedno zdanie… Chciałabym dokończyć to opowiadanie, bo mam do niego straszną słabość, ale nic na siłę. Na pewno je dokończę – w to nie wątpię. Muszę tylko znaleźć chwilę by nad nim posiedzieć.

Nie miałam okazji złożyć Wam świątecznych życzeń!

Wszystkiego co najlepsze: spełnienia marzeń oraz wytrwania w postanowieniach noworocznych. Jestem pewna, że miłości Wam nie brakuje, ale zawsze można by było jej więcej ;-) Dużo radości i zdrowia, sukcesów w szkole i na uczelni.

I wszystkiego, wszystkiego co najlepsze!

Niech 2013 rok będzie dla nas jeszcze lepszy :*